Powiem to tylko sobie

Minęło 10 miesięcy od ostatniego wpisu. Dużo się od tego czasu wydarzyło. Ale ja nadal mam wrażenie że to życie nie jest moje, że jestem obok. Ciągle jestem nieszczęśliwa choć co chwilę z innego powodu.

Udaję że nic nie czuję. Jeszcze 960 dni.

Wstałam godzinę temu i już jest mi ciężko. Boję się. Marek robi te urodziny z Marcinem. Boję się że mnie oszukają, że będą rozmawiać i Marek dojdzie do głupich wniosków, denerwuję się bo ciągle się boję a nie chcę żyć w ciągłym strachu. Poza tym myślę że w zeszle urodziny na imprezie która była huczna i bardzo późno się skończyła Marek dostał super prezent w postaci seksu. To tak cholernie boli. I to nawet nie sam seks ale towarzyszące temu uczucia. Marek nie umie tego oddzielać. Zakochał się, jak zawsze. 

Nie za dużo tego do napisania, nie dam rady.

961 dni. Tyle postanowiłam wytrzymać zanim to zrobię. Jak tyle wytrzymam? Czy tyle wytrzymam? Nie mam pojęcia. Nie wiem jak to zrobię i czy dam radę. Wiem, że muszę spróbować dla Dawida, po to, żeby spokojnie zdał maturę, egzaminy, żeby dorósł i nauczył się radzić sobie beze mnie. Każdy dzień będzie walką, 961 dni to potwornie długo a ja jestem już u kresu wytrzymałości i nie mam już nadziei na lepsze życie. 

Gdyby przez te 961 dni wydarzyło się coś, co sprawi że znowu będę miała po co żyć....

Dlatego postaram się codziennie coś tu napisać, żeby udokumentować ten czas, żeby mieć powód, żeby mieć odwagę codziennie wstawać, walczyć z tym co mnie spotkało. Będę pisać jak sobie radziłam i nie radziłam. Jak płakałam całe dnie i noce a potem wstawałam i szłam dalej. Jak nie udało mi się wstać i jak się przewracalam. Jak żyłam, wegetował, wyłam i żałowałam że żyję. 

Bardzo chciałabym pisac tu też o dobrych rzeczach ale nie bardzo wierzę w to że jeszcze kiedyś mnie spotkają....a tak bardzo bym chciała....

Zobaczymy. 

Trzymajcie kciuki za moje 961 dni.....

Boję się przyszłości, może to bezcelowe, za 2,3 miesiace ona będzie chciała do niego wrócić a on pójdzie i zostawi nas.

Po pierwsze tego nie wiesz, po drugie nie musi sie tak stać, po trzecie nawet jesli tak zrobi nic na to nie poradzę. Na siłę go nie zatrzymam.To on musi chcieć ze mną być-jesli nie chce-niech odejdzie. Nie chcę jałmuźny. Jestem warta tego, żeby mnie kochać. Jeśli nie bedzie potrafił docenić tego, co dla niego robie, jeśli będzie kochał ja bardziej-widocznie nigdy nie kochał mnie wystarczająco.

Boję sie, że mnie zostawi ze strachu nie z miłości-nie wiem, nie potrafie tego stwierdzić. Na pewno boję sie być sama, boję się, że sobie nie poradzę, że już nikt mnie nie pokocha.

I tak nic na to nie poradzę-co moge zrobić? Przecież nie wyjdę na ulicę i nie bedę żebrać o miłość. Odchowam Dawida ile się da a potem zawsze mogę sie ewakuowac z tego świata. Dawid będzie juz duży, może jakoś zrozumie. Jesli nie będę mogła wytrzymać tak właśnie zrobię.

Wszystkie jego wady i rzeczy które mnie denerwowały poszły w zapomnienie-jakby ich nagle nie było. A jeszcze miesiąc temu wydawało mi się, że nie potrafię z nimi żyć. One siedzą gdzieś głęboko w nim i wylezą kiedyś na wierzch. I nie wiem, czy warto tak rozpaczać i się starać wiedząc, że może być jak dawniej.

Tak nic na to wszystko nie poradzę-wydarzyło się i już tego nie zmienie, a na to co sie stanie i tak nie mam wpływu.

Boję sie, że nie przeżyje prawdziwego rozstania, cały czas głupio sie łudzę, że będzie dobrze.

Ale podobno jesli sie naprawdę wierzy...

Chociaż wydawało mi sie przedtem, że wierzyłam. Ale może źle i za słabo. Ja sie chyba boję uwierzyć tak naprawde, żeby potem się nie rozczarować. Tak robiłam całe zycie i gównianie się to skończylo.

Sama nie wiem jak sie mam zachowywać-czy jak dawniej, czy sie starać specjalnie? A czy nie powinnam być po prostu soba? W końcu taka powinien mnie kochać-jeśli mu coś nie pasuje niech powie-wezmę to pod uwagę. Kocha sie mimo wad a nie za zalety.